Αργή Μάθηση:...ή πάω αργά για να φτάσω γρήγορα;
Αυτή την εβδομάδα στο Change MOOC, ο προσκεκλημένος εμπειρογνώμων είναι ο Clark Quinn, o συγγραφέας του Designing mLearning και του Mobile Academy και το θέμα της εβδομάδος είναι η Αργή Μάθηση.
Ο Clark έρχεται από τον εταιρικό κόσμο και βλέπει την μάθηση από το κάτοπτρο της επέκτασης και της βελτίωσης του ανθρώπινου δυναμικού, αλλά πιστεύω πως οι απόψεις τους έχουν κύρος στην παιδεία (τουλάχιστον στην ανώτατη παιδεία οπού βρίσκομαι). Κατά την άποψή του (τουλάχιστο απ' ότι καταλαβαίνω από το δημοσίευμά του) ο τρόπος με τον οποίον σκεφτόμαστε την μάθηση είναι λάθος. Την σκεφτόμαστε ως ένα γεγονός, μια ειδική εκδήλωση, που ίσως να είναι ξεκάρφωτη από την καθημερινότητα μας.
Τα μοντέλα ανάπτυξης μάθησης (instructional design models) είναι επίσης ελλιπείς για διαφόρους λόγος (δείτε το δημοσίευμά του). Για παράδειγμα το μοντέλο ADDIE (και το μοντέλο Dick & Carey το οποίο διδάχτηκε στο δικό μου πρόγραμμα) αντιμετωπίζει την διδασκαλία ως μάθημα και δεν λαμβάνει υπ’ όψιν τον μαθητή και τα ενδιαφέροντα του - το τι θα τον πιάσει και θα τον κρατήσει ενδιαφερόμενο στο θέμα που πρέπει να μάθει.
Αν παρακολουθήσει κανείς την διαδικτυακή σκηνή που συζητιούνται αυτά τα μοντέλα ανάπτυξης μάθησης, θα δεις τίτλους συζητήσεων που λένε “is ADDIE Dead?” ή κάτι παρόμοιο. Πιστεύω πως είναι αρκετοί που βλέπουν αυτά τα μοντέλα ως κανόνες, και δεν σκέφτονται τις λεπτομέρειες (που είναι πολύ απαραίτητες!) Εγώ προσωπικά τα βλέπω αυτά τα μοντέλα ως μια λίστα από πράγματα που δεν πρέπει να ξεχάσω, αλλά η λίστα είναι κατηγορίες υψηλού επιπέδου και όχι συγκεκριμένα πράγματα που πρέπει να κανείς πάντα.
Τέλος πάντων, επιστροφή στα γραπτά του clark, ο οποίος βλέπει την ανάγκη για Αργή Μάθηση, Η κύρια ιδέα πίσω από την αργή μάθηση, είναι να κόψουμε λίγο την ταχύτητα, να μην προσπαθούμε να σφηνώσουμε όσο πιο πολύ “γνώση” στον χρόνο που έχουμε και να μαθαίνουμε λίγα λίγα αλλά τακτικά, παρά να έχουμε στιγμές “λαιμαργίας” που καταβροχθίζουμε πολλές πληροφορίες (που μπορεί να μας είναι άχρηστες εκείνη την στιγμή οπότε τις ξεχνάμε).
Αρκετά ενδιαφέρων η ιδέα...τώρα πως την υλοποιείς;
Ο Clark έρχεται από τον εταιρικό κόσμο και βλέπει την μάθηση από το κάτοπτρο της επέκτασης και της βελτίωσης του ανθρώπινου δυναμικού, αλλά πιστεύω πως οι απόψεις τους έχουν κύρος στην παιδεία (τουλάχιστον στην ανώτατη παιδεία οπού βρίσκομαι). Κατά την άποψή του (τουλάχιστο απ' ότι καταλαβαίνω από το δημοσίευμά του) ο τρόπος με τον οποίον σκεφτόμαστε την μάθηση είναι λάθος. Την σκεφτόμαστε ως ένα γεγονός, μια ειδική εκδήλωση, που ίσως να είναι ξεκάρφωτη από την καθημερινότητα μας.
Τα μοντέλα ανάπτυξης μάθησης (instructional design models) είναι επίσης ελλιπείς για διαφόρους λόγος (δείτε το δημοσίευμά του). Για παράδειγμα το μοντέλο ADDIE (και το μοντέλο Dick & Carey το οποίο διδάχτηκε στο δικό μου πρόγραμμα) αντιμετωπίζει την διδασκαλία ως μάθημα και δεν λαμβάνει υπ’ όψιν τον μαθητή και τα ενδιαφέροντα του - το τι θα τον πιάσει και θα τον κρατήσει ενδιαφερόμενο στο θέμα που πρέπει να μάθει.
Αν παρακολουθήσει κανείς την διαδικτυακή σκηνή που συζητιούνται αυτά τα μοντέλα ανάπτυξης μάθησης, θα δεις τίτλους συζητήσεων που λένε “is ADDIE Dead?” ή κάτι παρόμοιο. Πιστεύω πως είναι αρκετοί που βλέπουν αυτά τα μοντέλα ως κανόνες, και δεν σκέφτονται τις λεπτομέρειες (που είναι πολύ απαραίτητες!) Εγώ προσωπικά τα βλέπω αυτά τα μοντέλα ως μια λίστα από πράγματα που δεν πρέπει να ξεχάσω, αλλά η λίστα είναι κατηγορίες υψηλού επιπέδου και όχι συγκεκριμένα πράγματα που πρέπει να κανείς πάντα.
Τέλος πάντων, επιστροφή στα γραπτά του clark, ο οποίος βλέπει την ανάγκη για Αργή Μάθηση, Η κύρια ιδέα πίσω από την αργή μάθηση, είναι να κόψουμε λίγο την ταχύτητα, να μην προσπαθούμε να σφηνώσουμε όσο πιο πολύ “γνώση” στον χρόνο που έχουμε και να μαθαίνουμε λίγα λίγα αλλά τακτικά, παρά να έχουμε στιγμές “λαιμαργίας” που καταβροχθίζουμε πολλές πληροφορίες (που μπορεί να μας είναι άχρηστες εκείνη την στιγμή οπότε τις ξεχνάμε).
Αρκετά ενδιαφέρων η ιδέα...τώρα πως την υλοποιείς;
Comments