Multilitteratus Incognitus

Τις περασμένες δύο εβδομάδες είχαμε ως θέμα μας, στην ενότητα του connected courses, το τον ιστό, και συγκεκριμένα τον ιστό ως πλατφόρμα, και ως κουλτούρα . Τα κείμενα που μας έδωσαν ως αρχική ύλη ήταν πολύ βασικά για εμένα.  Πριν από αυτή την ενότητα δεν το είχα σκεφτεί πως είμαι στο ίντερνετ σχεδόν είκοσι χρόνια.  Όταν επέστρεψα στην Αμερική κάποιος φίλος τις οικογενείας, βλέποντας πως είχα αφίσει όλα τα φιλαράκια στην Ελλάδα, μου πρότεινε να τους βρω στο ίντερνετ. Κάπου τότε άρχισα να μαθαίνω τι σημάνει διαδίκτυο, και τα έμαθα χωρίς βιβλίο. Έτσι την κουλτούρα του ιστού, και την τεχνογνωσία που χρειάζεται κάποιος, την έμαθα μέσα σε 20 χρόνια, γνωρίζοντας πολλούς και διάφορους ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Τώρα το θέμα μας είναι πως μπορούμε να διδάξουμε εμείς αυτά τα πράγματα σε λιγότερο χρονικό διάστημα στους φοιτητές μας, έτσι ώστε να μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτές τις γνώσεις, αυτή την τεχνογνωσία, και να μπορούν άνετα να κινηθούν στον χώρο αυτής της νέας κουλτ...

Είμαστε λοιπόν κοντά στο τέρμα της δεύτερης μονάδας του Connected Courses, ένα ανοιχτό διαδικτυακό μάθημα (OOC) και η θεματολογία αυτής της μονάδας είναι η εμπιστοσύνη στον χώρο του διαδικτύου και η διαδικτυακή ευχέρεια των μαθητών, αλλά και τον καθηγητών. Το θέμα της εμπιστοσύνης μου θυμίζει κάτι παλιά podcast από Έλληνες, όπως ο vrypan, κατά το 2005-2007 όταν είχαμε αρχίσει να γράφουμε όλοι στο διαδίκτυο με τα μπλογκ μας και να τουιτάρουμε εντός τον γνωστόν μας δικτύων. Θυμάμαι τότε πως ο Παναγιώτης (vrypan) είχε δημιουργήσει έναν aggregator ο οποίος είχε μια γενική λίστα των ελληνικών μπλογκ και αν θυμάμαι καλά έκανε aggregate και ένα μέρος από την ανάρτηση για όσους ενδιαφέρονταν να δουν κάτι περιληπτικό πριν αποφασίσουν να πάνε να διαβάσουν το μπλογκ. Εμένα αυτή η υπηρεσία μου άρεσε αρκετά επειδή ήθελα να βρω άλλους Έλληνες στο διαδίκτυο και να έχω κάποια επαφή με ελληνικό περιεχόμενο που με ενδιέφερεε και που δεν ήταν από εφημερίδες. Μερικοί όμως είχαν πρόβλημα με το aggrega...

Έχω πολύ καιρό να γράψω κάτι σε αυτό το ιστολόγιο στα Ελληνικά, η τελευταία φορά ήταν το 2012 για ένα άλλο MOOC (ανοιχτό διαδικτυακό μάθημα που έχει πολλούς φοιτητές) το οποίο είχε αρκετούς συμμετέχοντες που είχαν ως μητρικές γλώσσες κάτι άλλο εκτός από Αγγλικά.  Έτσι λοιπόν, για να φέρουμε και άλλους ακαδημαϊκούς στο μάθημα, και να φέρουμε άλλους που προφανώς να μην μιλάνε Αγγλικά, είπα να αρχίσω να δημοσιεύω και στα Ελληνικά.  Μπορεί να μην γράψει κανένας άλλος στα Ελληνικά αλλά τουλάχιστον την προσπάθειά μου την έκανα :-). Το θέμα αυτή την εβδομάδα είναι το “γιατί;” στην εκπαίδευση. Έχω γράψει ήδη (στα Αγγλικά) για άλλα τύπου “γιατί;” αλλά σε αυτό το δημοσίευμα ήθελα να ασχοληθώ λίγο με το τι διδάσκουμε στα μαθήματά μας.  Τα μαθήματα που διδάσκω είναι για μεταπτυχιακούς φοιτητές, και έχουν ως θεματολογία την εκπαίδευση, κυρίως την δια βίου και εξ αποστάσεως εκπαίδευση.  Οι φοιτητές μου είναι από 28 έως και 68.  Ένα από τα μαθήματά που θέλω να μάθουν είναι...

Αυτή την εβδομάδα στο Change MOOC, ο προσκεκλημένος εμπειρογνώμων είναι ο Clark Quinn, o συγγραφέας του Designing mLearning και του Mobile Academy και το θέμα της εβδομάδος είναι η Αργή Μάθηση. Ο Clark έρχεται από τον εταιρικό κόσμο και βλέπει την μάθηση από το κάτοπτρο της επέκτασης και της βελτίωσης του ανθρώπινου δυναμικού, αλλά πιστεύω πως οι απόψεις τους έχουν κύρος στην παιδεία (τουλάχιστον στην ανώτατη παιδεία οπού βρίσκομαι). Κατά την άποψή του (τουλάχιστο απ' ότι καταλαβαίνω από το δημοσίευμά του) ο τρόπος με τον οποίον σκεφτόμαστε την μάθηση είναι λάθος. Την σκεφτόμαστε ως ένα γεγονός, μια ειδική εκδήλωση, που ίσως να είναι ξεκάρφωτη από την καθημερινότητα μας. Τα μοντέλα ανάπτυξης μάθησης (instructional design models) είναι επίσης ελλιπείς για διαφόρους λόγος ( δείτε το δημοσίευμά του ). Για παράδειγμα το μοντέλο ADDIE (και το μοντέλο Dick & Carey το οποίο διδάχτηκε στο δικό μου πρόγραμμα) αντιμετωπίζει την διδασκαλία ως μάθημα και δεν λαμβάνει υπ’ όψιν τον μα...

Χτες το απόγευμα, κατά το απογευματινό ταξιδάκι προς το σπίτι, διάβαζα τα δημοσιεύματα του Jon , της Jenny , του Matthias  και του John (αν θέλετε να τα διαβάσετε, διαβάστε τα σε αυτή την σειρά). Το γενικό θέμα σε όλα αυτά τα δημοσιεύματα είναι το πως (και πόσοι) συμμετέχουν σε ένα MOOC. Αν παρατηρήσει κανείς τον ημερήσιο εγκύκλιο του MOOC θα δεις πως σε γενικές γραμμές τα ίδια δέκα άτομα συμμετέχουν συχνά, και που και που θα δεις κανένα καινούργιο πρόσωπο. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν άλλοι στο MOOC που διαβάζουν και επεξεργάζονται καθημερινά τα δημοσιεύματα άλλων· απλός δεν γνωρίζουμε πόσα άτομα υπάρχουν που παρακολουθούν και πόσα ήρθαν την πρώτη εβδομάδα φερ' ειπείν, είδαν κάτι και έφυγαν. Η αλήθεια είναι το κάθε MOOC είναι διαφορετικό (όπως και το κάθε μάθημα που δεν είναι MOOC) και το πως μετριέται αυτός που είναι παρόν θα αλλάζει αναλόγως με το μάθημα και την θεματολογία. Για παράδειγμα, ένα άλλο MOOC, το ds106 (ψηφιακή διήγηση), ο κάθε συμμετέχων έπρεπε να παρα...

Το περασμένο σαββατοκύριακο είδα πως είχαμε μια νέα μονάδα στο Change11, με θέμα την ριζωματική γνώση. Ήθελα να γράψω κάτι περί αυτού (γιατί πάνω κάτω συμφωνώ με αυτή την επιστημολογία αλλά δεν μου ερχόταν να γράψω κάτι, λίγο δύσκολο να γράψεις για κάτι που ήδη συμφωνείς…και φυσικά δεν ήθελα να γράψω μια περίληψη αυτών που διάβασα. Αυτό με έκανε να αρχίσω να σκέφτομαι το πως τρέφονται και μεγαλώνουν αυτές οι ρίζες. Γιατί μεγαλώνουν προς μία κατεύθυνση και όχι άλλη, ή πως (με τι ακατέργαστα υλικά) αρχίζουν τα τρέφονται γενικός. Μετά σκέφτηκα την παρομοίωση της ανάπτυξης της γνώσης ως γυμναστήριο. Μπορεί να πηγαίνεις και να γυμνάζεσαι, αλλά αν δεν έχεις κάποιο μεγαλύτερο σκοπό (π.χ. να πάρεις χρυσό στην άρση βαρών) τότε γυμνάζεις το κορμί σου (πάνω κάτω) ίσια. Αν έχεις κάποιο σκοπό στο νου, τότε κάποια σημεία του σώματός σου είναι πιο γυμνασμένα από άλλα. Τώρα που πάω με αυτή την παρομοίωση δεν ξέρω - το σκέφτηκα και το καταγράφω. Απλός μου έκανε αυτή η σκέψη - πως τρέφεται και μεγ...

Αυτή την εβδομάδα στο Change11 MOOC, το θέμα είναι το OCW ή OpenCourseWare. Όπως μάλλον γνωρίζετε το OCW  άρχισε εδώ στα λημέρια μου στο γνωστό MIT και από εκεί επεκτάθηκε σε άλλα πανεπιστήμια, και ένα από αυτά είναι και το δικό μου. Συγκριτικά το δικό μου πανεπιστήμιο δεν είναι στην ίδια κατηγορία όσον αφορά το μέγεθος των πόρων που έχουμε στο δικό μας OCW. Αυτό που αναρωτιόμουν είναι αν στην Ελλάδα, που  πολύ εκπαιδευτική ύλη φαίνεται να είναι public domain. Αν δεν κάνω λάθος τα βιβλία του ΟΕΔΒ είναι δωρεάν στους φοιτητές και είναι public domain, έτσι; Η Ελλάδα θα ήταν καλό περιβάλλον για μια ακαδημαϊκή αναγέννηση, με κάθε ΤΕΙ και ΑΕΙ να έχει κάποιο OCW, και τα βιβλία να διανέμονται δωρεάν και σε μορφή ePub, καθώς φυσικά και άλλα δεδομένα όπως ασκήσεις, σημειώσεις, παρουσιάσεις και άλλα σχετικά. Δεν ξέρω, μπορεί να είμαι πολύ αλτρουιστής και να μου πει κανείς «εδώ η Ελλάδα καίγεται, ο κόσμος άστεγος και πεινασμένος και εσύ μου μιλάς για OCW;» Εντάξει, η Ελλάδα έχει ...

Αυτή την εβδομάδα στο ChangeMOOC ο καλεσμένος καθηγητής της εβδομάδας ήταν ο Tony Bates και το θέμα μας ήταν η αλλαγή της ανώτατης παιδείας και αν αυτή θα οδηγηθεί απο εσωτερικούς παράγοντες και ανθρώπους ή αν οι αλλαγές θα έρθουν απο έξω, εκτός που πανεπιστημίου. Έχω ήδη γράψει μια ανάρτηση στο μπλογκ στα αγγλικά για το αμερικανικό σύστημα αλλά έτσι περιληπτικά να γράψω πως το σύστημα είναι δύσκολο να αλλάξει εσωτερικά. Υπάρχει μια άλφα τεχνοκρατία στο πανεπιστήμιο που αν δεν θέλουν όλοι (ή τουλάχιστον πολλοί) μια ριζική αλλαγή, αυτή η αλλαγή δεν γίνετε. Πιστεύω πως τα πανεπιστήμια τώρα έχουν τον χειρότερο συνδυασμό του παλιού "ακαδημαϊκού καθεστώντος" και ενός συστήματος επιχειρησιακής διοίκησης που κοιτά μόνο αριθμούς, "παραγωγικότητα" (όπως και αν μετριέται αυτή σε ένα ακαδημαϊκό περιβάλλον) και κοιτά μόνο τα έσοδα και τα έξοδα αλλά μόνο για τους "μικρούς" - τα μεγάλα κεφαλιά που πληρώνονται τα πολλά λεφτά που παίρνουν τις αποφάσεις και διοικούν ...

Αυτή την εβδομάδα στο ΜΑΔιΜΑ (κοίτα να δεις που αυτό θα γίνει ειρωνικό όνομα για τα MOOC τελικά, να μου το θυμηθείς! χα χα!) έχουμε το θέμα του ανοιχτού υλικού (open content) με τον David Wiley. Η ύλη αυτή την εβδομάδα περιέχει κανά δυό βίντεο και δύο άρθρα που έχει γράψει ο ίδιος περί του ανοιχτού υλικού , τον πρόγονο του Creative Commons , την ανοιχτή παιδεία, και το OpenCourseWare. Η αλήθεια είναι πως βασικά δηλώνω άγια για το ελληνικό σύστημα παιδείας επειδή ήρθα στην Αμερική μετά το γυμνάσιο οπότε ούτε λύκειο έβγαλα στην Ελλάδα, ούτε πανελλήνιες έπρεπε να δώσω, ούτε ξέρω και πως είναι τα πανεπιστήμια στην Ελλάδα. Ότι γνωρίζω το γνωρίζω από τις εμπειρίες φίλων και γνωστών. Εδώ στην Αμερική τα βιβλία που χρησιμοποιούν τα σχολεία είναι όλα από εκπαιδευτικούς εκδοτικούς οίκους, οπότε οι εκδοτικοί οίκοι έχουν τα πνευματικά δικαιώματα, και τα βιβλία αυτά δεν τα βρίσκεις ποτέ (νόμιμα) σε δωρεάν ψηφιακή μορφή. Απ' όσο γνωρίζω, τα σχολικά (και πανεπιστημιακά;) βιβλία στην Ελλάδ...

Εδώ και κάτι εβδομάδες έχει αρχήσει ένα Μαζικό Ανοιχτό και Διαδικτυακό Μάθημα (ΜΑΔιΜα; ή μήπως ΜαΔΑΜα;) κοινώς γνωστό στα Αγγλικά ως MOOC (Massive Online Open Course). Στα προηγούμενα MOOC (ας χρησιμοποιήσουμε λατινικού χαρακτήρες γιατί το ΜΑΔιΜΑ δεν μου ακούγεται και ωραίο) έγραφα μόνο στα Αγγλικά, αλλά ευκαιρία γράψουμε και στα Ελληνικά και να εκπροσωπήσουμε λίγο την Ελλάδα στην διεθνή παιδαγωγική σκηνή.  Αυτή την περασμένη εβδομάδα το θέμα στο Change MOOC (με θέμα την αλλαγή της παιδείας) ήταν η Συλλογική Μάθηση. Η ιδέα πίσω από την συλλογική μάθηση είναι η μάθηση που χρησιμοποιεί την συλλογική γνώση. Αυτό που είναι διαφορετικό στην συλλογική γνώση είναι το ότι ο Ένας και οι Πολλοί είναι αναπόσπαστοι ο ένας από τον άλλον ( παραπάνω πληροφορίες εδώ, στο άρθρο της Άλλισον Λίτλετζον ). Κοίτα, ενδιαφέρον η σκέψη, αλλά πιστεύω πως πάντα είχαμε αυτή την συλλογική παιδεία. Στο κάτω κάτω εδώ και χρόνια έχουμε βιβλιοθήκες που είναι συλλογές από την ανθρώπινη γνώση και τις χρησιμοποιούμ...

I think that this is probably all Greek to you, but I recently found an article on a Greek linguistics blog (reprint from a Greek newspaper) Τα τελευταία χρόνια η πραγματικότητα του γλωσσικού θανάτου και της εξαφάνισης πλήθους γλωσσών αποκτά ολοένα και ευρύτερη δημοσιότητα. Η συζήτηση συνήθως αφορά τον θάνατο γλωσσών που ομιλούνται (ή ομιλούνταν) από αγροτικές ή νομαδικές κοινωνίες σε απομακρυσμένες γωνιές του πλανήτη. Δε απαιτείται όμως ιδιαίτερη οξυδέρκεια για να διαπιστώσει κανείς ότι γλώσσες πεθαίνουνε παντού, ακόμα και στην ίδια την Ελλάδα. Για μένα η υπενθύμιση ήρθε σε ένα φανάρι πεζών της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Στεκόμουν δίπλα σε δύο ηλικιωμένες κυρίες οι οποίες συζητούσαν έντονα αλλά ακατάληπτα. Λόγω επαγγελματικής διαστροφής αναρωτήθηκα τι γλώσσα να μίλαγαν. Στήνοντας αυτί κατάλαβα ότι ήταν βλάχικα (τα οποία οι ομιλητές τους ονομάζουν αρωμουνικά – ναι, όπως λέμε Αρμάνι). Σχεδόν αντανακλαστικά γύρισα και τις κοίταξα, τα βλέμματά μας διασταυρώθηκαν, είδα μια ακαθόριστη στιγμιαία ...